زيستگاه‌هاي تالابي يكي از با اهميت‌ترين اكوسيستم‌هاي طبيعي كره زمين هستند که در اغلب برنامه¬ریزی¬هایی که توسط انسان برای توسعه صورت گرفته است نقش و اهمیت وجود آنها در نظر گرفته نشده است. برنامه¬های توسعه¬ای که بصورت بخشی و به دور از یک نگاه جامع نگر تدوین و اجرایی شده¬اند خسارت¬های جبران ناپذیری را به تالاب¬ها وارد کرده¬اند و اقدامات حفاظتی دستگاه¬های متولی که عمدتا ناشی از همین نگاه بخشی و به دور از فضای تعامل با سایر ذینفعان بوده است نیز نتوانسته مانع از از این روند تخریبی در بسیاری از کشورهای دنیا از جمله ایران باشد. سازمان حفاظت محیط زیست با همکاری نهادهای بین-المللی مرتبط تلاش کرده است در قالب طرح حفاظت از تالاب¬های ایران رویکرد مشارکتی و جامع نگری را با عنوان "رویکرد زیست بومی" برای مدیریت پایدار تالاب¬های کشور محک بزند تا با در نظر گرفتن نقش ذینفعان اصلی و فراهم کردن بستر مناسب برای مشارکت آنها در فرایند مدیریت جامع تالاب¬ها، نقش موثری را در برنامه ریزی و توسعه پایدار در حاشیه تالاب¬ها ایفا نماید. برای این منظور پس از تدوین مشارکتی و تصویب برنامه¬های جامع مدیریت در عالی¬ترین سطوح تصمیم گیری برای سه سایت پایلوت دریاچه ارومیه، تالاب¬های پریشان و شادگان استقرار ساختارهای مدیریتی که سازوکار مناسب برای مشارکت ذینفعان دولتی و غیردولتی را فراهم آورد در دستور کار قرار گرفت. این سازوکار شامل سه بخش اصلی زیر است؛ کمیته¬های مدیریتی و کارگروه¬های تخصصی متشکل از نمایندگان جوامع محلی، سازمان¬های دولتی و مردم¬نهاد به ترتیب بعنوان بدنه¬های تصمیم¬گیری و تصمیم¬سازی و دبیرخانه¬¬های اجرایی مستقر در ادارات محیط زیست بعنوان تسهیلگر اجرای برنامه¬های مدیریت. اتخاذ تصمیم¬ها در یک بستر مشارکتی در کنار پشتوانه¬های قانونی، ضمانت لازم برای شکل گیری مکانیزم¬های مالی و منابع لازم برای اجرای فعالیت¬ها و ایفای نقش پیش¬بینی شده برای هر یک از ذینفعان در اجرای برنامه مدیریت تالاب را فراهم آورده است.